In het laatste stukje hebben jullie kunnen lezen dat ik me voornamelijk ga richten op Tactiek en Strategie. De Caribbean 600 past precies in dit plan. De Caribbean 600 is, zoals de naam al zegt, een wedstrijd van 600 mijl door het Caribische gebied. En in tegenstelling tot bijvoorbeeld wedstrijden als de Sydney-Hobart zijn er veel draaipunten. Dit maakt het Tactisch en Strategisch een hele interessante race. Daarbij worden de meeste punten niet aangegeven door boeien maar door eilanden van alle soorten en maten. Dit jaar voer ik mee met de Canadese boot Hermes als Navigator.
Wat doet een navigator?
De navigator bepaalt welke kant erop gevaren wordt en op welke momenten er gegijpt of overstag gegaan moet worden. Een navigator is eigenlijk hetzelfde als een tacticus, alleenwordt het woord navigator gebruikt als het om lange afstanden gaat. Soms is er zowel een navigator als een tacticus aan boord, dan houdt de navigator vooral de lange termijn strategie in de gaten terwijl de tacticus de moment tot moment beslissingen maakt. Meestal gebruikt de navigator een computer of tablet met navigatie en/of performance software. Deze kan hij gebruiken om betere beslissingen te nemen en zelfs om feedback te geven aan de rest van het team. Zo kan hij meestal precies vertellen of er na een trim verandering sneller of langzamer wordt gevaren.
Op Hermes was er geen tacticus dus mocht ik ook die rol innemen. Ik was verantwoordelijk voor alle beslissingen met betrekking tot de navigatie.
De voor-voorbereiding:
Ik had nog niet eerder in het Caribische gebied geracet, dus ik wou zoveel mogelijk weten voordat ik die kant op ging. Meestal begint dit heel erg algemeen met het kijken naar historische wind gegevens van dezelfde periode in vorige jaren. Dit geeft al een goed beeld wat je ongeveer kan verwachten. In dit geval waren dat redelijk stabiele “Trade winds” van 15-25 knopen uit noordoostelijke richting tot oostelijke richting. Verder een water temperatuur van rond de 26 graden en een lucht temperatuur van ongeveer 29 graden overdag en 22 graden ’s nachts. In dit geval kan je dus bij grotere eilanden zelfs zeewind overdag of land wind ’s nachts verwachten. Toch zijn dit soort temperaturen moeilijk te bevatten als je uit het raam kijkt en sneeuw ziet liggen. Die laarzen, truien en lange broek die ik had ingepakt waren uiteindelijk ook niet nodig.
Nadat je het algemene plaatje hebt bekeken, ga je wat specifieker kijken. Hoe hoog is elk eiland? Hoe ziet de kustlijn eruit? Wat kunnen we daar verwachten als we er overdag langskomen? En wat als we er ‘s nachts langskomen? En zo vaar je eigenlijk in gedachten al meerder malen de baan voordat je er ooit bent geweest.
De voorbereiding:
Zeven dagen voor de start was ik bij de boot. Wat was ik blij met die extra voorbereidingsdagen. Zeker omdat ik nog niet eerder op deze boot en met deze mensen had gevaren. De dagen vlogen voorbij. We hebben alle gennakers gehesen om te kijken wat de maximale hoge, lage en VMG hoek is, om zo een zo goed mogelijke Sailchart te maken. Ook heb ik de calibratie van de instrumenten gecheckt en de weersomstandigheden gecontroleerd om te kijken welk weermodel het meest accuraat is. Naarmate we dichter bij de wedstrijd kwamen kon ik alvast wat Routings doen om te kijken hoe de wedstrijd er ongeveer uit ging zien. En dan kwamen nog al die “kleine klusjes” en checks om te zorgen dat de boot gedurende de hele wedstrijd heel en snel blijft.
“Sailchart”
Een sailchart is een overzicht van de zeilen die je hebt. Geordend op windsterkte en de hoek t.o.v. de wind. Zo kan je makkelijk zien welk zeil je nodig hebt voor het volgende rak. Of om te controleren of je nu wel de juiste gebruikt. (zie de foto hieronder voor een voorbeeld)
“Routings”
Navigatie software zoals Expedition kan door middel van het weerbericht een ideale koers berekenen, dit heet een routing. Op de foto hier onder zie je de routing van de eerste twee rakken van de wedstrijd. Dit hoeft niet altijd te kloppen maar het geeft je wel een goed idee van wat je kan verwachten.
De wedstrijd:
Na een goede start en een paar mooie tactische situaties in het eerste kruisrak (zie foto serie hieronder, wij zijn de boot met de gele strepen in het zeil) waren we onderweg.
De wedstrijd duurde 3 dagen, 4 uur, 4 min, en 3 seconden maar het voelde als één lange dag. Zeker met het slaapritme dat ik had. In principe was het na de eerste zonsondergang drie uur op en drie uur af, maar voor mij als navigator was dat niet bepaald het geval. Bij elk belangrijk moment waar beslissingen genomen moesten worden, wilde ik wakker zijn, net als bij elke ronding, waar we er veel van hadden. En daar kwam nog bij dat we een tekort hadden aan stuurmannen/vrouwen waardoor ik ook nog flink wat uurtjes heb gestuurd. Ik heb dus niet heel veel geslapen. Ik was heel dankbaar dat we twee lange reaches (halve windse rakken) hadden waar ik een klein beetje extra kon slapen. Het voordeel is wel dat je makkelijk in slaap valt zodra je iets van rust krijgt.
Ik zou wel een hele scriptie kunnen schrijven over alle moeilijke punten en beslissingen. Maar de ronding van Guadeloupe was verreweg het interessantste. Guadeloupe is het grootste en hoogste eiland waar we langs moesten. Want door de grote en hoogte heeft het een hele grote luwte. Hier zijn door de jaren heen al heel veel boten de mist in gegaan.
In de lange reach vlak ervoor had ik gelukkig wat kunnen slapen. Het plan was om vlak onder het eiland door te varen. Je zal altijd een klein gebied hebben met geen of weinig wind maar dat is altijd beter dan vele mijlen omvaren. Zolang we er voor 8-9 uur ’s ochtends langs zouden komen zou dit geen probleem moeten zijn. Als we daar later zouden zijn, dan zou dit wel problematisch zijn, want door de opwarming van het land ontstaat daar tot 12-14 uur een grote windstilte.
Alles ging volgens plan, met behulp van de AIS (Automatic Identification System) en de trackers die op alle boten aanwezig waren kon ik, ondanks dat het donker was, precies zien waar de boten wel of geen wind hadden. Ik had een boot links voor en een boot rechts voor. Wanneer bij de ene boot de wind weg viel, dan kon ik meer naar de andere toe en andersom.
Toen kwam het onoverkoombare moment van de windstilte, geen probleem, dat was verwacht. Maar oh wat ben je dan opeens kwetsbaar, je kan echt niks doen zonder wind. We hebben denk ik in totaal 1,5-2 uur stil gelegen, en toen de zon op kwam konden we zien dat windstrook letterlijk 50 meter verder op was. Hoe kom je daar zonder wind? Erg frustrerend. Gelukkig kwam er een groep dolfijnen nog even gedag zeggen.
We hadden uiteindelijk helaas niet de podium plek waar we op gehoopt hadden. Maar het was een hele goede ervaring waar ik veel van heb geleerd. En niet onbelangrijk: ik heb er erg van genoten.