In het voorproefje van mijn vorige update konden jullie het al een beetje zien. Ik voer de race op een 80ft trimaran, met een Frans team. Ik kan eigenlijk maar een goed woord vinden om deze boot te beschrijven, het is echt een “Racemachine”.
De Rolex Middle Sea Race start in Malta en is een uitvergroot rondje om Sicilië en wat eilanden voor de Afrikaanse kust (zie foto onderaan dit verhaal).
Toevallig lag de boot in St Tropez, de plek waar de vorige race was. Dat was logistiek wel heel makkelijk. De dag na de voile de St Tropez kon ik meteen opstappen om de boot naar Malta te brengen, een trip van 700nm (ongeveer 1300 km). Aangekomen op de boot vertelde de eigenaar dat het de laatste tijd niet lukte om grib files (het weerbericht) in de computer te laden, of ik daar even naar wou kijken terwijl zij alvast weg voeren. Gelukkig had ik snel het probleem gevonden. Want als je met 25 knopen bootsnelheid van het land weg vaart heb je al heel snel geen 4G internet meer. In de eerste 3 uur van de trip hadden we een gemiddelde bootsnelheid van 26 knopen….
Dankzij de Moth en de F18 was ik al wel aan dit soort snelheden gewend, maar met een 80ft trimaran was het toch wel weer een nieuwe ervaring.
Binnen 48 uur hadden we de 700nm afgelegd en waren we in Malta.
In Malta hadden we nog een paar dagen om ons voor te bereiden op de race. De navigatie software omzetten naar het Engels was mijn eerste aandachtspunt, dat werkt als je moe bent toch net wat makkelijker dan Frans.
De dagen voor de race bestonden uit: Trainen, kalibratie van de sensoren, materiaal controleren en de juiste spullen en zeilen selecteren om mee te nemen.
Verder heb ik zoals gewoonlijk tegenwoordig heel veel weer analyses gemaakt. En bij elke analyse hoorde verschillende scenario’s. Als dit… dan willen wij dat… maar als we daar rond die tijd zijn… dan verwachten we weer dat…
Het leek een race te worden met weinig wind. Zo zouden we op verschillende plekken tijdens de race voor langere tijd wel helemaal geen wind hebben.
Terwijl al die scenario’s op basis van weerberichten door je hoofd gaan is het belangrijk om niet te vergeten dat het wel oktober is. Oftewel we hebben een Mediterraanse zee, die nog warm is van de zomer, met een relatief koude lucht erboven. Zeker dit jaar was de lucht temperatuur lager dan gemiddeld. Een warme zee met een koude lucht erboven zorgt voor onstabiliteit, zeker in de nachten als de lucht nog verder afkoelt. Dit zorgt onder anderen voor veel lokale buien. Oftewel, ogen open tijdens de race!
Zaterdag 17 oktober.
Het was zover, de dag van de start.
De laatste weerberichten waren in de computer geladen en op de motor gingen we naar de oude haven wat tevens ook de start plek was. Wat heel erg mooi en pittoresk is, maar daar starten met een 80ft trimaran, die niet heel makkelijk overstag of gijpen kan, was het wel een leuke uitdaging!
Nadat we veilig en snel de haven uit waren gekomen begonnen we aan een klein aan de winds rakje voordat we volle snelheid, op 1 romp, richting de punt van Sicilië konden. We moesten maar genieten van deze snelheid want deze wind snelheden zouden we niet veel hebben gedurende de rest van de race.
Midden in de nacht door de (toch best smalle) straat van Messina, met 3 knopen stroming tegen, ging zeer snel en soepel dankzij de landwind. Daarna voeren van bui naar bui richting de iconische vulkaan (Stromboli), waar we tijdens zonsopgang langs voeren. Die gerond te hebben gingen we de lange reach richting het Westelijke puntje van Sicilie.
“Hoe lang doen we erover als we nu rechtstreeks naar de haven varen? En hoe ver komen we met de diesel die we hebben?”
Dit zijn vragen die je niet graag krijgt als navigator, want dat betekent dat er een groot probleem is waardoor we mogelijk de wedstrijd moeten afbreken en direct naar de haven moeten. Ik kreeg deze vragen bij het Noordwestelijke puntje van Sicilie na 1,5 dagen varen, precies halverwege de race. Het eten was namelijk bedorven….
We hadden voor deze race speciaal eten laten maken. Dit waren verschillende vacuümverpakte maaltijden die je alleen nog maar moest opwarmen. Dit is verser en vooral ook een stuk lekkerder dan freeze-dried maaltijden. Alleen deze keer was er blijkbaar een fout gemaakt met het vacuüm verpakken. Waardoor er nog lucht bij het eten kwam, oftewel het bederft langzaam. De eerste dag smaakte het eten al een beetje vreemd maar niks om je zorgen over te maken. Maar op het moment dat ik deze vraag kreeg durfde niemand het meer te eten. Voedselvergiftiging tijdens een offshore is ook niet ideaal….
Gelukkig kwamen we na een inventarisatie van al het over gebleven voedsel en mijn input over hoe lang we nog over de race gingen doen tot de conclusie dat het haalbaar was. De laatste 1,5 dag moesten we het doen met een paar koekjes en mueslirepen.
Gelukkig neem ik altijd een paar vegetarische extra freeze-dried maaltijden mee voor het geval dat. En die kwamen nu wel heel goed van pas! Iedereen was blij dat ze nog wat extra calorieën konden krijgen boven op het gezette rantsoen.
1,5 dag, twee windstiltes en flink wat interessante strategische keuzes later kwamen we als derde boot over de finish!
